Okay hallo, hay, hoe begin je eigenlijk zo’n verhaal? Nou ja, daar kijk ik later wel naar, mijn hersenkronkel krijgt nu even voorrang. Ik ga gewoon beginnen.
Heb je dat ook wel eens? Dat je opeens het gevoel hebt dat je een heel stuk kan gaan hardlopen. Gewoon dat je je sportkleren aan doet en Met motiverende liedjes die in je oortjes bonken en je benen die je gewoon zonder er over na te denken ergens heen dragen? Ik heb dat, ik kan gewoon iets aan het doen zijn. Bijvoorbeeld: op de bank YouTube filmpjes kijken van iemand die 24 uur wakker blijft om een de Efteling in Minecraft na te bouwen (ik weet ook niet waarom, maar het zag er heel cool uit).
Er komt gewoon een gedachte door je hoofd zoeven: ‘njeeeeeeeeeeeemmm!’ en dan zit je zo ‘zal ik het doen?, neeh…. hardlopen is best vermoeiend en dan moet ik daarna weer douchen’ en dan zet je je filmpje weer aan eeen… ‘njeeeeeeeeeeemmm!’ dan ga ik altijd aan mijn eerste gedachten twijfelen, ‘misschien is het juist wel verfrissend?’. Ik heb nu al meerdere keren gehad dat ik serieus 5 minuten heb zitten overwegen of ik nou wel een rondje moest gaan lopen of niet. Één keer heb ik naar die gedachte geluisterd… Het was een warme benauwde dag, ik zat op mijn kamer door mijn Instagram te scrollen en toen: ‘njeeeeeeeeeemmm!’. Ik ben naar beneden gegaan en heb het idee voorgesteld aan mijn ouders… mijn moeder zei “als je dat wil doen, vraag aan papa of hij met je mee fietst!”. Door de keuze die ik toen maakte bevond ik me even laten in mijn sportkleren, op de oprit, naast mijn vader die op zijn fiets zat. Mijn vader geeft ook atletiek training en hij heeft ook al een paar keer bij mijn groep in gevallen en ik heb een keer met zijn groep mee gedaan. Ik zal je vertellen mijn vader vind dat je eigenlijk gewoon moet doorzetten. Hij zal wel een super goede trainer/coach zijn, maar als je toch al denkt dat je een stomme beslissing hebt genomen is die aanmoediging van iemand die heel relaxed naast je fietst echt geweldig…
Uiteindelijk heb ik 3,55km hardgelopen (het leek veel meer). Nou ja… bijna dan, ik heb ook gewandeld. We zijn 24 minuten weg geweest en daarna heb ik met brandende benen op een tuinstoel zitten wachten tot mijn hoofd weer mijn normale huidskleur had in plaats van tomaat rood. Oh en tot ik het puf had om de trap op te lopen om te gaan douchen. Even ter informatie, dit was in quarantaine (juni) dus ik had al even een hele tijd niet meer naar school hoeven fietsen, geen gym gehad en volgens mij sinds kort pas weer een training gehad. Mijn conditie was dus wel wat achteruit gegaan…
Na afloop was het natuurlijk niet zo dramatisch als ik het nu omschrijf, maar zo’n blog moet wel een beetje leuk en interessant blijven. conclusie: je kunt soms best wel toegeven aan je ‘njeeeeeeemmm gedachte’.
Dit is trouwens een best wel random verhaal, maar ik verveelde me en nu staat het gewoon hier… sowieso niet het beste verhaal ever maar het is iets en ‘who cares?’
-Nienke die niks te doen had in een ‘harde lockdown’.